دیوان فرّخی یزدی
دیوان فرّخی یزدی؛ همراه با اشعار نویافته، به کوشش: حسین مسرّت، تهران: مولی [ویرایش سوم]، 1391، وزیری، هفتاد و سه +510 ص، مصوّر.
فرّخی یزدی را زبان مردم ایران و سخنور آزادی خوانده اند. فردی که تا پای مرگ (شهادت) دست از آرمان‌های برحق ملّی ، مهینی ، انسانی و اجتماعی خود برنداشت و سرانجام دلیرانه و بی باکانه مرگ سرخ را به ننگ سیاه ترجیح داد.
او هیچ گاه در پی گردآوری سروده ها، چکامه ها و چامه هایش نبود و تنها پس از مرگ بود که نخستین بار به کوشش حسین مکّی مهرجردی سروده هایش گردآوری و چاپ شد. نگارنده پس از گذشت سال‌ها به بسیاری از سرودهای او از درون کتاب های خاطرات، گفتگو با همبندان فرّخی، یادداشت ها ، دست نویس ها و روزنامه های سال‌های 1300 ش تاکنون (به ویژه دهۀ 1320ش) دست یافته بود که بایسته دانست آن را با دیباچه ای فراگیر در بارۀ زندگی و آثار او چاپ کند.به ویژه آن که با مِهر دکتر اسلامی ندوشن دیباچه ای از وی هم بر پیشانی آن جای گرفت.
متن کنونی برپایۀ روزنامه های فرّخی به ویژه طوفان و غیره ساماندهی شده و همۀ حذفیات چاپ حسین مکی را هم در متن دارد.
کتاب نامبرده را کتابفروشی نیکوروش در یزد خیابان پیروزی (03536264699) دارد.
